Mooi voor verhaal over een kwaadaardige psychiater die een wolf wil worden.
En daar niet in slaagt. En dan besluit om spiritueel misdadiger te worden. Want dat is dan wel een tree lager maar ook een stuk gedweeër. Waardoor hij minder op valt.
Volgens mijn inzicht kennis en ervaring is BPS (BorderlinePersoonlijkheidsstoornis) vooral een hechtingsstoornis. Daarmee beschrijf je de innerlijke dynamiek, en begrijp je het ‚rare‘ gedrag al een beetje. Daarmee kom je al heel ver in een behandeltraject en ook in een behandelrelatie.
Zoals DIS ook vooral een hechtingsproblematiek is. Nog geheel los van de (verschillende) oorzaken.
Als je BPS nu CPtss noemt, stik je vooral een ander etiketje erop, maar het blijft een etiket.
En, zover ik me herinner, werd CPTSS vooral vanuit de fractie TRTC Zeist uit de grond gestampt, omdat er sommige patienten ‚te wenig‘ symptomen hadden voor DSnao/DIS en ‚te veel‘ voor ‚enkelvoudig‘ Ptss. Dus : de geborte ‚CPtss‘ draagt vooral bij aan de verlenging van de diagnoselijst....(voor zover ik weet staat CPtss nog steeds niet in de DSM V).
Een daarmee samenhangend probleem is : als BPS nu een trauma-problematiek wordt, ga je naar de traumaafdeling.....
Ik ben hartsikke blij dat ik mocht meemaken dat een zeer ervaren therapeut mij de analytische kant van behandeling liet zien (afdeling Persoonlijkheidsstoornis). En ik ben hartstikke blij dat ik de rigide 3 fases-methode (gebruikelijk bij TRTC‘s) ontsprongen ben.
Ik bedoel ook te zeggen : de huidige Diagnostiek-cirkus sleept helaas ook een zeer rigide behandelpad mee. Dat heeft inderdaad vaak als gevolg dat ‚complexe‘ patienten nergens terecht kunnen. Maar het heeft ook als gevolg dat therapeuten alleen nog hun ‚specialisme‘ kunnen behandelen en dan ook alleen maar op de zeer nauwkeurig gefineerde methode. Vaak moet de patient daarom eerst een hele lijst aan termen zich eigen maken, voordat een gesprek met de therapeut mogelijk is (heb ik echt meermals meegemaakt).
Dat is absuurd.
Het meest absurde wat ik heb meegemaakt kwa diagnostiek : ik scorde destijds niet genoeg voor Dsnao/DIS, maar de supervisor van het onderzoek, d‘e coryfee van DIS/NL..., schreef de slotconclusie : ‚omdat er wenig symptomen zijn kan van de meest ernstige vorm van DIS uitgegaan worden‘........
Ja. Wat moet je dan nog zeggen.
Wetenschapplijk ? Ja. Het was een onderzoeksproject van een Nederlandse Universiteit.
Roy dings is begin dit jaar hierop gepromoveerd, niet gemakkelijk leesbaar maar wel nuttig. Een van zijn conclusies is dat mensen na verloop van tijd hun stoornis worden....
Mooi voor verhaal over een kwaadaardige psychiater die een wolf wil worden.
En daar niet in slaagt. En dan besluit om spiritueel misdadiger te worden. Want dat is dan wel een tree lager maar ook een stuk gedweeër. Waardoor hij minder op valt.
Volgens mijn inzicht kennis en ervaring is BPS (BorderlinePersoonlijkheidsstoornis) vooral een hechtingsstoornis. Daarmee beschrijf je de innerlijke dynamiek, en begrijp je het ‚rare‘ gedrag al een beetje. Daarmee kom je al heel ver in een behandeltraject en ook in een behandelrelatie.
Zoals DIS ook vooral een hechtingsproblematiek is. Nog geheel los van de (verschillende) oorzaken.
Als je BPS nu CPtss noemt, stik je vooral een ander etiketje erop, maar het blijft een etiket.
En, zover ik me herinner, werd CPTSS vooral vanuit de fractie TRTC Zeist uit de grond gestampt, omdat er sommige patienten ‚te wenig‘ symptomen hadden voor DSnao/DIS en ‚te veel‘ voor ‚enkelvoudig‘ Ptss. Dus : de geborte ‚CPtss‘ draagt vooral bij aan de verlenging van de diagnoselijst....(voor zover ik weet staat CPtss nog steeds niet in de DSM V).
Een daarmee samenhangend probleem is : als BPS nu een trauma-problematiek wordt, ga je naar de traumaafdeling.....
Ik ben hartsikke blij dat ik mocht meemaken dat een zeer ervaren therapeut mij de analytische kant van behandeling liet zien (afdeling Persoonlijkheidsstoornis). En ik ben hartstikke blij dat ik de rigide 3 fases-methode (gebruikelijk bij TRTC‘s) ontsprongen ben.
Ik bedoel ook te zeggen : de huidige Diagnostiek-cirkus sleept helaas ook een zeer rigide behandelpad mee. Dat heeft inderdaad vaak als gevolg dat ‚complexe‘ patienten nergens terecht kunnen. Maar het heeft ook als gevolg dat therapeuten alleen nog hun ‚specialisme‘ kunnen behandelen en dan ook alleen maar op de zeer nauwkeurig gefineerde methode. Vaak moet de patient daarom eerst een hele lijst aan termen zich eigen maken, voordat een gesprek met de therapeut mogelijk is (heb ik echt meermals meegemaakt).
Dat is absuurd.
Het meest absurde wat ik heb meegemaakt kwa diagnostiek : ik scorde destijds niet genoeg voor Dsnao/DIS, maar de supervisor van het onderzoek, d‘e coryfee van DIS/NL..., schreef de slotconclusie : ‚omdat er wenig symptomen zijn kan van de meest ernstige vorm van DIS uitgegaan worden‘........
Ja. Wat moet je dan nog zeggen.
Wetenschapplijk ? Ja. Het was een onderzoeksproject van een Nederlandse Universiteit.
Toen was ik klaar.
Roy dings is begin dit jaar hierop gepromoveerd, niet gemakkelijk leesbaar maar wel nuttig. Een van zijn conclusies is dat mensen na verloop van tijd hun stoornis worden....
Goed stuk. Hoe zou je de borderline persoonlijkheidsstoornis noemen als je 'm mocht veranderen?